Obok Dyrektywy Ptasiej stała się podstawą do stworzenia europejskiego systemu ochrony przyrody w postaci sieci obszarów Natura 2000. Jej pełna i oficjalna nazwa brzmi następująco - Dyrektywa 92/43/EWG w sprawie ochrony siedlisk przyrodniczych oraz dzikiej fauny i flory. Jest to dokument obowiązujący we wszystkich krajach należących do Unii Europejskiej. Dyrektywa wymienia ważne w skali europejskiej (priorytetowe z uwagi na ich ochronę) gatunki roślin i zwierząt oraz typy siedlisk przyrodniczych:

• dla których państwa członkowskie zobowiązane są powołać obszary ich ochrony (obszary Natura 2000);
• które państwa członkowskie zobowiązane są chronić przez ścisłą ochronę gatunkową;
• które są przedmiotem zainteresowania Unii podlegając gospodarczemu użytkowaniu, które jednak może wymagać kontroli.

Wszystkie powyższe kwestie znajdują swoje odzwierciedlenie w sześciu załącznikach. Dziś trudno przecenić wagę tego dokumentu. Na mocy jego postanowień poszczególne państwa zobligowane są do ochrony wybranych gatunków wraz z siedliskami ich życia. Jest to szczególnie ważne w odniesieniu do tych grup organizmów, które w największym stopniu narażone są na wyginięcie ze względu na zanik lub niszczenie siedlisk ich bytowania i rozwoju.

Bez wątpienia jedną z takich grup są motyle, których drastyczny spadek liczebności obserwujemy w ostatnich zaledwie kilkunastu latach w większości europejskich krajów. Na 33 gatunki owadów wymienione w załączniku II Dyrektywy Siedliskowej, aż 12 stanowią gatunki motyli (tym 3 gatunki motyli nocnych - ciem). Dzięki Dyrektywie Siedliskowej z mocy urzędu chronione muszą być one same i miejsca ich życia.

Poza tym każde z państw członkowskich zobowiązane jest do monitorowania stanu zachowania siedlisk przyrodniczych i gatunków z załącznika I, II, IV i V tego dokumentu. Dyrektywa zobowiązuje państwa członkowskie również do składania sprawozdań (co 6 lat) z wyników tego monitoringu.