Mieniaki

W Polsce występują tylko dwa gatunki – mieniak strużnik (Apatura ilia) oraz mieniak tęczowiec (Apatura iris). Swoją nazwę owady te zawdzięczają charakterystycznemu niebiesko-granatowemu lub liliowemu odcieniowi na skrzydłach pierwszej i drugiej pary skrzydeł samców.

Oba gatunki mieniaków preferują raczej siedliska o charakterze leśnym, są nimi głównie lasy liściaste i mieszane. Postacie dorosłe spotykane są od końca czerwca do początków sierpnia. Motyle odżywiają się głównie sokiem ze zranionych drzew lub innymi płynami zawierającymi substancje odżywcze takimi jak soki z padliny, wilgotne miejsca na drogach (kałuże), sok z fermentujących owoców czy w końcu wodny substrat z odchodów kręgowców.

Dorosłe motyle chętnie wygrzewają się w promieniach słońca siedząc bezpośrednio na drodze leśnej lub na śródleśnej polanie. Można je także obserwować na skrajach płatów leśnych. Gąsienice są koloru zielonego i posiadają charakterystyczne rożki z przodu ciała. Obecność tych struktur do złudzenia upodabnia je do ślimaków nagich. Roślinami żywicielskimi gąsienic są w odniesieniu do mieniaka strużnika głównie topole (osika i topola czarna) i wierzby.

W przypadku mieniaka tęczowca pokarm stanowią tylko wierzby (iwa, szara i uszata). Stadium zimującym są właśnie gąsienice, które okres zimy spędzają w zakamarkach kory lub na pąkach. Zaraz po przezimowaniu na wiosnę gąsienice ponownie przystępują do intensywnego żerowania. Przepoczwarczenie ma miejsce odpowiednio pod koniec maja w przypadku mieniaka tęczowca, zaś w czerwcu u mieniaka strużnika. Poczwarki przyczepione są tylną częścią do spodniej strony liścia.